dag 5 Sneeuwscooter- en rendiersafari

Dag 5 -  per sneeuwscooter naar de rendieren.

Vandaag vroeg uit de veren. We vieren Petra's verjaardag met een speciaal tripje.   We merken via facebook en onze dochters natuurlijk die veel van dit medium gebruik maken, dat Petra jarig is. Erg leuk om dat een keer op deze manier mee te maken. Allen hartelijk dank voor hiervoor. Maar nu het verslag van haar verjaardag.  Na het ontbijt wandelen we naar het kantoor van Lapland safari's alwaar we wederom in de thermopakken gehesen worden. Ditmaal allemaal met een zwarte bivakmuts op waaroverheen de motorhelm wordt opgezet. We zier er best flitsend uit en voelen ons allemaal Michael Schumacher. Snel wat foto's en dan krijgen we een korte instructie hoe een sneeuwscooter te besturen. Dat valt mee. Rechts de gashandel en links de rem. Linksaf naar links hangen en rechtsaf naar rechts hangen.  We reizen twee per scooter en zijn met een groep van 10 Russen en 1 Frans stellen. We nestelen ons achteraan, omdat we dit nog nooit gedaan hebben.  Dat bleek al gauw.  Een gids voorop daarachter de Russen en de Fransen en dan  de Nederlanders afgesloten door een gids (francaise) die als bezemwagen fungeert.  Het parcours begint voorzichtig maar al snel blijkt dat sneeuwscooteren niet gaat over mooie glooiende heuveltjes, maar een soort pukkel-piste traject, waar je, als je te hard gaat, half overheen vliegt en vervolgens hard tegen de volgende pukkel aanknalt. De bedoeling is denk ik dat je daar ook overheen vliegt. Dat is helaas niet voor ons weggelegd. Althans niet voor Petra en Leo. Eva en Laura kunnen het nog wel bijhouden. Het eerste stuk is wel mooi en gaat over een bevroren meer waar je nog lekker vaart kan maken. De wet van de snelheid geldt, zodat je er eerder bent en er dus minder van lang van kan genieten (ja, ja, dat schrijft de achterblijver) Af en toe stopt de gids, zodat we opnieuw kunnen groeperen of als er een weg overgestoken moet worden. Dan het bos is. Wat volgt is een weliswaar schitterende route in het langzaam licht wordende landschap maar een half uur lang pukkelpiste scooteren was wel vermoeiend. Petra achterop bij Leo had continu de angst dat haar kunstheupen eruit zouden rammelen. Gelukkig viel dat uiteindelijk wel mee. Na een prachtige tocht.  Laura heeft zelfs een rendier gezien te hebben. Ze wees nog, maar ik zag hem helaas niet. Na een half uurtje wamen we op een Rendierenfarm aan.
Deze farm lag in een weids dal. Het uitzicht was mooi en we maakten het fenomeen mee om de zonsopgang en zonsondergang in één uur mee te maken, zonder de zon gezien te hebben.  De franse gids - vanaf september hier werkzaam - was zo blij dat ze dit licht weer eens kon aanschouwen, dat we haar de foto's zullen mailen.  Je hoort wel meer dat mensen depri worden als het te lang donker blijft.  Op naar de rendieren.

Wat een prachtige beesten zijn dit. Er liep een aantal in een soort grote corral, maar er liepen er ook enkele los. En wat zijn ze fotogeniek. Alhoewel we ze wat groter verwacht hadden. Ze zijn kleiner dan koeien zeg maar. Na een korte wandeling langs de corral werden we verwelkomd door een Lapse gids Jonas en zijn partner Arei, die een schitterende bontmuts op had.  We werden geleid naar een wat kleinere corral en daar stonden allen rendieren al aangespenannen klaar voor ons. Twee personen per slee met een rendier  ervoor.  Behalve Leo en Petra die kregen elk een prive slee vooraan. Petra was jarig en ze had al wat zitten lonken naar die prachtige bontmuts. Arei begreep de hint, zette zijn bontmuts bij Petra op en rende naar de schuur om een andere pet te halen. Wat ziet ze er prachtig uit zo. ..

De rendieren vertrokken in caravan wat wil zeggen dat elke rendier aan de voorgaande slee vastzit en zo een lange stoet maakten. Als een slee wat achterblijft of doorglijdt zou je dus denken dat ze telkens aangereden zouden worden. Ook dat hebben ze slim opgelost. Ze weten dit uit ervaring en lopen om en om rechts of links van de voorgaande slee. Dat verzekert vrij uitzicht en geen aanrijding/aansleding.  Het is het summum van het laplandgevoel. Langzaam voortglijdend in een sleetje getrokken door een rendier, met alleen het geluid van de glijdende ijzers en de lichte tred van de rendieren.  Zo gleden we een klein halfuurtje door het bos, van de natuur genietend. Links en rechts de besneeuwde bomen en voor je de kont van je rendier, want ook dat is natuur.  Het is Petra's leukste verjaardagcadeautje ooit vertelt ze vol trots. Na afloop de gebruikelijke fotoshoots en een korte uitleg in een Laplandse wigwam over het rendierenbestaan. Hier werd nog eens bevestigd dat Russen eigenlijk geen aardige mensen zijn. We hadden al een gevoel van arrogantie bij het verwelkomen.  Er werd gevraagd aan de groep waar we vandaan kwamen, waarbij de Russen een antwoord gaven, waaruit je kon opmaken: " Uit Rusland natuurlijk, snap je dat niet sufferd" .  Tijdens de uitleg bleven wij geïnteresseerd en de russen niet. Dat kon je ook aan de gids merken, die zich enkel nog tot ons richtte.
Er zijn pakweg 200.00 rendieren, meer mag niet op straffe van boetes. Er zijn nog veeel natuurlijke vijanden, zoals arend, vos, bruine beer (winterslaap) en linxen. Dit zijn allemaal beschermde dieren, ook hier dikke boetes als je een van de vijanden neerschiet, dan ben je als rendierman diret je wapen en sneeuwscooter kwijt en een boete van 17.000,- Dus laat maar lopen. Het is erg leuk om met de rendieren kennis te maken.  Na een korte pauze in het restaurant met koffie, thee en cake gingen we weer richting de sneeuwscooters om huiswaarts te gaan. Leo had tijdens de rendierentocht zijn berenmuts op en probeerde zijn motorhelm hier overheen te zetten. Die paste natuurlijk niet en zoals gebruikelijk krijgt Petra dan de schuld. "Heb jij mijn helm soms op, klinkt het verwijtend" . Petra schiet in de lach en roept: " Dan moet je wel eerst je beremuts afzetten, sufferd".

De tocht was omgekeerd en het leek of we met wat meer ervaring en gewoon ons eigen tempo er meer van konden genieten.  We zagen zelfs dat boomtoppen een sprankje direct zonlicht kregen.  De terugreis ging dus voorspoedig en het laatste deel over het meer gingen we zelfs een stukje volgas, wat natuurlijk kicken is.  De russen waren allang uit beeld verdwenen en dan waan je je alleen in de sneeuwwereld. Alleen Eva en Laura nog voor ons dan. 
Bij terugkeer in ons vaste middagrrestauarant een `caputsjino` en pannekoeken en hamburgers.  Het is een relatief goedkoop tentje, weinig aankleding en een verlengstuk van een souvenirswinkel. Wel is de bediening gezellig. Een doorgegroeid familierestaurantje/winkeltje waar opa, oma, moeder en kinderen voor alles zorgen. Ook zijn ze handig in hun marketing en bezorgen ze bijvoorbeeld kant-en klare maaltijden in de cabins. Erg handig maar daar kwamen we te laat achter. 

Het verdere dagprogramma wordt wat in de war gegooid. De sneeuwdip van de meisjes na de sauna is definitief van de baan. De wandeltocht om het meer nogmaals bij avondlicht wordt alleen door Petra en Leo nog een keer gedaan. Helaas niet zo sterrenrijk als de avond ervoor, maar daarom niet minder mooi.  Eva en Laura slapen en leren wat. Meer slapen dan leren lijkt het, maar ach wat deert het. ..Na de avondwandeling was het alweer tijd om uit eten te gaan in een mooi restaurant aan de andere kant van de weg in hotel Aurora.  Lekker menuutje gegeten met een lekker prijsje. Vroeg weer thuis en vroeg naar bed. ... waar nog vele klaver-appjes worden gedaan. Iedereen is moe maar voldaan en we slapen tot de volgende morgen [schrik]  09:00 uur.

Vlug aangekleed, ontbeten en weer terug naar de cabin om onze koffers te pakken. Gisteravond al sleetjes van het hotel meegenomen om de koffers op te zetten. erg handig. Om 12:00 uur wandelen terug naar het hotel, onze koffertjes achter ons aan glijdend door de sneeuw. Dat ging heel wat gemakkelijker dan op de dag dat we aankwamen toen we van de sleetjes nog niet afwisten.

Nu zitten we in het hotel aan een bakkie koffie/thee met cake en leg ik de laatste hand aan dit verslag. Om 15:00 komt de bus en dan rijden we terug naar  Rovaniemi. Daar nemen we het vliegtuig teriiug naar Helsinki, waar we overnachten.  Morgenochtend misschien nog even Helsinki-city bekijken en dan terug naar Amsterdam / Stompwijk.  Het is toch heerlijk om met je eigen gezinnetje zo'n reisje te maken.  Wat activiteiten, wat relaxen, gezellig samen eten en drinken en slapen in een klein hutje in de sneeuw.  Zeker aan te bevelen. ....

Helsinki houden we tegoed. We zitten in een hotel in een buitenwijk / woonwijk, waar niet veel te doen is. Het is een gloednieuw modern hotel en heeft alleen via een code toegang tot de kamer, heeft geen receptie en geen voorzieningen. Alleen slapen dus. Vandaar dat het een van de goedkoopste was. Gelukkig vinden we toch nog een zeemanscafe " Sailor" op een hoek van de haven, waar het warempel erg gezellig is en we ieder een " reuzetosti" kunnen bestellen. We nemen er een fles wijn en een stout-beer bij. De lokale gepensioneerde zeemannen zijn behulpzaam met het zoeken naar mooie plekjes van Helsinki en we krijgen zowaar 11 euro korting op de fles wijn, omdat zo'n zeebonk een of ander coupon-systeem heeft wat hij gratis afstaat. Terug naar ons hotel worden we begeleid door een andere zeebonk, die ons tot de deur bijblijft.

Inmiddels zit Leo zijn voortand los en heeft hij morgen 2 dagen cursus. Erg ongemakkelijk, zodat we hier een tandarts zoeken. We blijven nu maar in de buurt en gaan direct terug naar het vliegveld.

Was getekend Leo
met bijdragen van Petra, Eva en Laura